زخم های فشاری که با عنوان زخم بستر نیز شناخته می شوند در نتیجه ی کاهش جریان خون در بخش های استخوانی بدن مانند دنبالچه – پاشنه – سر و آرنج بوجود می آید. بیمارانی که مجبورند برای مدتی طولانی در بستر درمان باقی بمانند و قادر به تغییر موقعیتشان در بستر نیستند در صورتی که تدابیر لازم برایشان در نظر گرفته نشود مبتلا به زخم بستر خواهند شد. مطابق با شبکه ی تحقیقاتی آسیب های نخاعی زخم های بستر در رده های ۱(زخم بستر سطحی) تا ۴ (ایجاد عفونت و خطر مرگ) بسته به شدت آسیب وارده دسته بندی می شوند. استفاده از پدهای مواج برقی از بروز زخم بستر نوع ۱ جلوگیری کرده و قاعدتا مانع از پیشرفت زخم بستر به سطوح بالاتر می شود.

نواحی تحت فشار :

ناحیه باتکس ( باسن ) _ پاشنه پا _ آرنج ها

علائم :

علائم اولیه شامل: حس حرارت در ناحیه تحت فشار _ مشاهده قرمزی . به چنین زخمی زخم درجه یک می گویند

زخم درجه ۲ : می توان یک زخم کوچک را با قرمزی و التهاب مشاهده کرد.

زخم درجه ۳ : عضلات را در بر می گیرد و شامل چرک و سلولهای مرده است .

زخم درجه ۴: آن قدر عمیق است که به استخوان رسیده و آن را نیز درگیر کرده است .

توجه داشته باشید که زخم بستر مانند کوه یخ است یعتی بافتهای زیرین بیشتر از آن چه به نظر می رسد درگیر شده اند .

پیشگیری :

پیشگیری از زخم بستر بسیار آسان است .

۱) جابجا کردن بیماری که قادر به حرکت نیست روی تشک به ۴ طرف طی شبانه روز ( هر هشت ساعت حداقل یک بار)

۲) ملافه تشک نباید خیس باشد . نباید سر باشد تا مریض روی آن سر بخورد زیرا باعث اصطکاک پوست و آسیب آن می شود . نباید چروک باشد

۳) کنترل مداوم نواحی تحت فشار از نظر حرارت و خون رسانی بافت با لمس ناحیه . محل نباید داغ باشد . اگر انگشت خود را روی آن کمی فشار دادید و بر داشتید باید سریع صورتی شود .

۴) ماساژ مداوم نواحی تحت فشار .

۵) استفاده از تشک های هوا که فشار را یک نقطه متمرکز نمی کنند.

تشک مواج

تشک مواج وسیله ای است برای جلوگیری از زخم بستر . اجزای تشک مواج از یک عدد موتور کمپرس هوا و یک عدد تشک باد شونده تشکیل می شود و کاربرد این تشک در بیمارانی که بستری هستند و از تحرک کمی برخوردارند بسیار مفید است. تشک مواج به وسیله ۲ کانال مجزا فشار وزن بیمار بر روی بستر را در نقاط مختلف بدن جابه جا می کند و بدین وسیله از ثابت ماندن تمام فشار وزن بیمار در یک نقطه خاص جلوگیری می کند. تشک های مواج در مدل هایی به اصطلاح تخم مرغی و سلولی و سنسوری موجود است. مدل های تخم مرغی برای بیمارانی تا وزن ۹۰ کیلوگرم و به مدت بستری حداکثر یکسال مفید است و مدل های سلولی برای بیمارانی تا وزن ۱۲۰ کیلوگرم و به مدت بستری حداکثر ۴ سال و مدل های سنسوری برای بیمارانی که چندین سال متوالی بستری هستند کاربرد دارد.